Σελίδες

Κυριακή 15 Δεκεμβρίου 2019

Το αυτονόητο: Η υπεράσπιση και διάσωση των αρχαίων στη Βενιζέλου, ταυτίζεται με την υπεράσπιση της αξιοπρέπειάς μας.


     

Θα ήθελα πολύ να μην ασχοληθούμε ξανά με τα αυτονόητα.Όμως η σημερινή πολιτική ηγεσία έχει διαφορετική άποψη. Ποια είναι αυτά τα αυτονόητα; Η άνευ όρων κατά χώρα διατήρηση των σημαντικότατων αρχαίων στο σταθμό του ΜΕΤΡΟ στη Θεσσαλονίκη στο σταθμό Βενιζέλου, το επονομαζόμενο Βυζαντινό σταυροδρόμι.. Έως το 2014 είχε προηγηθεί σκληρός αγώνας του Συλλόγου Ελλήνων Αρχαιολόγων αλλά και πολλών άλλων επιστημονικών συλλόγων και κοινοτήτων, του Δήμου Θεσσαλονίκης , του ίδιου του τότε Δημάρχου, και πολλών πολιτών της χώρας για τη διάσωση των αρχαίων. Είχαμε αποδείξει ότι η απόσπαση τους ισούται με την καταστροφή τους. Η τότε πολιτική ηγεσία της Χώρας και του Υπουργείου, στην οποία ανήκε και η σημερινή υπουργός (τότε γενική Γραμματέας) ειχε κάνει τα πάντα για να αποσπαστούν, αλλά ευτυχώς για μας δεν πρόλαβαν.          Ακολούθησε η μια άλλη σχεδόν πενταετής διακυβέρνηση η οποία σωστά αντελήφθη τα αυτονόητα και όχι μόνο έκανε αποδεκτό το παραπάνω αίτημα, αλλά προχώρησε και στην πράξη στην υλοποίηση της μελέτης διατήρησης των αρχαίων. Αντί όμως η νέα πολιτική ηγεσία (η οποία όπως είπαμε έρχεται από πολύ παλιά) να αποδεχθεί το παλαιότερο λάθος της, έρχεται ρεβανσιστικά, σχεδόν τιμωρητικά να ολοκληρώσει αυτό που δεν πρόλαβε,
      Και για να λέμε τα πράγματα με το όνομά τους:
Η αρχαιολόγος υπουργός πολιτισμού, θα συνυπογράψει ένα τέτοιο έγκλημα; 
Τα μέλη του ΚΑΣ, διακεκριμένα επιστημονικά μέλη της αρχαιολογικής κοινότητας, θα συμβάλλουν με μια ανιστόρητη, και αντεπιστημονική γνωμοδότηση υπέρ της απόσπασης των αρχαίων; 
Το μόνο βέβαιο είναι ότι όλους θα μας κρίνει η Ιστορία. Και αυτούς  που είναι υπέρ της διατήρησης και όλους τους άλλους που θα συνυπογράψουν στην καταστροφή τους.
      Η εμπειρία μας έχει αποδείξει ότι σε περιπτώσεις που «αποδομήθηκαν» ή αποσπάστηκαν αρχαία, όπως για παράδειγμα ο προϊστορικός οικισμός Ζαγανίου δεν επανατοποθετήθηκαν ποτέ και πουθενά. Το κόστος που προέκυπτε ήταν τεράστιο. Αλλά τώρα προκύπτουν και παράπλευρα ζητήματα, σχεδόν «παράπλευρες απώλειες» θα τις ονομάζαμε. Πόσο πίσω πάει με τέτοια απόφαση η ολοκλήρωση του ΜΕΤΡΟ Θεσσαλονίκης; Αλήθεια πόσο θα μας κοστίσουν οι ρήτρες καθυστέρησης που θα πληρώσει το ελληνικό κράτος στις εταιρείες; Θα προκύψουν εκ νέου ανασκαφές μετά την απόσπαση;
         Αείμνηστοι καθηγητές μου, του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων, Βυζαντινολόγοι, όπως ο Αθανάσιος Παλιούρας ή ο Μιλτιάδης Γαρίδης θα ήταν απέναντι στις πρακτικές καταστροφής αρχαίων. Σημερινοί καθηγητές όπως η κ. Μ. Παισίδου ή κ. Μ. Παναγιωτίδη και άλλοι επιφανείς αρχαιολόγοι, η ίδια η Χριστιανική Αρχαιολογική Εταιρεία, έχουν ήδη εκφράσει την αντίθεσή τους στο εγχείρημα της απόσπασης.
           Ο ΣΕΑ με τελευταία ανακοίνωσή του αλλά και ο Ενιαίος Σύλλογος Υπαλλήλων ΥΠΠΟ Αττικής, Στερεάς και Νήσων, επισημαίνουν όλους τους κινδύνους και εμμένουν στη διατήρηση των αρχαίων.
Καλούνται όλοι όσοι πέρασαν από την Αρχαιολογική Υπηρεσία και εργάστηκαν σκληρά και συγκρούστηκαν πολλάκις με συμφέροντα, αλλά και όσοι εργάζονται σήμερα σ’ αυτή να πάρουν θέση. Καλούνται οι καθηγητές των Αρχαιολογικών Τμημάτων να πάρουν δημόσια θέση υπέρ της μη απόσπασης. Καλούνται τα μέλη του ΚΑΣ να γνωμοδοτήσουν υπέρ της διατήρησης των αρχαίων. Οποιαδήποτε σιωπή μας συναινεί σ’ ένα έγκλημα.
Και μια υπόμνηση. Ο αγώνας μας ούτως ή άλλως δε θα τελειώσει στην οποιαδήποτε καταδικαστική απόφαση της απόσπασης, της διάλυσης, της καταστροφής  των αρχαίων.

Απόστολος Παπαδημητρίου
Αρχαιολόγος, μέλος Της Αυτόνομης Παρέμβασης Αρχαιολόγων και του ΔΣ του Συλλόγου Ελλήνων Αρχαιολόγων

Σάββατο 4 Μαΐου 2019

Η κ. Φλέσσα και ο «Κήπος της Αχαριστίας» του κ. Καρυωτάκη.



Εξ αρχής η άποψή μου ήταν πως η δημοσιογράφος κ. Β.. Φλέσσα, κακώς εγκατέλειψε τη δημοσιογραφία και ασχολείται ενεργά με την πολιτική. Όμως έχει το δικαίωμα όχι μόνον του εκλέγειν αλλά και του εκλέγεσθαι. Δε θα την κρίνω λοιπόν για την επιλογή της να είναι υποψήφια. Όμως οι πολιτικές της δηλώσεις που ακολούθησαν (για την ΕΡΤ κυρίως) ήταν εντελώς τετριμμένες και απέδειξαν ότι ΔΕΝ ακολουθεί κάτι καινούργιο στην πολιτική, αλλά τον γνωστό δρόμο. Δικαίωμά της κι αυτό. 
Για αυτά τα δύο δεν είχα πάλι κανένα λόγο να σταθώ.
Οι δηλώσεις της για τον Καρυωτάκη με φράσεις του τύπου «Πως γίνεται ο Καρυωτάκης να ήταν τόσο λυπημένος σε μια υπέροχη πόλη;» δείχνει κατ' εμέ, ότι εκείνο που προσπάθησε να κάνει, ήταν να κολακέψει τους Πρεβεζάνους συμπολίτες μου (όχι ότι δεν είναι όμορφη η πόλη μας) βάζοντας στο περιθώριο τον ίδιον τον ποιητή. Αλήθεια δε γνωρίζει η κ. Φλέσσα πόσο ο Καρυωτάκης απεχθάνονταν την κολακεία; Αν ρίξει μια ματιά στο πεζό του «Κάθαρσις» (Κ. Καρυωτάκης, Πεζά και μεταφράσεις εκδόσεις Αλεξάνδρεια 2008» της αντιστοιχεί με ακρίβεια στα λεγόμενά της η πρόταση «Αχ αυτός ο Αλφα κύριε Βήτα…» δηλαδή κάπως έτσι μας τα είπατε κ. Φλέσσα: «αχ αυτός ο Καρυωτάκης Πρεβεζάνοι». Προχώρησε σε κολακεία του αισχίστου είδους. Ως Πρεβεζάνος έμαθα πρώτα την ύπαρξη του Καρυωτάκη και κατόπιν του Ομήρου. Είμαι πολύ περήφανος γι αυτό κ. Φλέσσα. Δεν θα μιλούσα καθόλου αν δεν ήμουν Πρεβεζάνος και δεν αγαπούσα τόσο τον Καρυωτάκη.
Κυρία Φλέσσα ο Καρυωτάκης δεν ήταν «λυπημένος» γιατί βρέθηκε στην επαρχία και στην Πρέβεζα, ήταν ανάμεσα στ’ άλλα λυπημένος διότι οι τότε πολιτικοί τον καταδίκασαν σε διαρκείς αποσπάσεις και μεταθέσεις. Ήταν λυπημένος διότι οι δημόσιοι υπάλληλοι (ανατρέξτε στο ποίημά του «Δημόσιοι υπάλληλοι») καταδικάζονταν σε διαρκή φτώχεια, συνεχείς πολιτικές διώξεις και απολύσεις (αυτό θυμίζει λίγο πολιτική Μητσοτάκη). Ήταν λυπημένος διότι συνέπεσε να δει ένα συνδικαλιστικό κίνημα εντελώς χειραγωγημένο από το παρακράτος. Αν ανοίξετε τα πρακτικά του Διεθνούς Συνεδρίου για τον Καρυωτάκη που διοργάνωσε το Πανεπιστήμιο Ιωαννίνων και ο Δήμος Πρέβεζας τη δεκαετία του 80, διαβάστε παρακαλώ το κείμενο που του αποδίδεται ότι έγραψε, το «Ανάγκη χρηστότητος. Το Δημοσιοϋπαλληλικόν ζήτημα» και μετά μπορούμε να μιλήσουμε για ποιο λόγο ήταν λυπημένος ο Καρυωτάκης. Δείτε αξιότιμη κυρία μου τις συνεχείς προσπάθειές του ως κρατικού λειτουργού στις θέσεις που υπηρέτησε, μέσα από τις υπαλληλικές αναφορές και προτάσεις του, τις θέσεις του για το προσφυγικό ζήτημα που είχε προκύψει από τις πολιτικές των ξένων δυνάμεων. Πρόσφυγες έρμαια πολιτικών πολέμων και ταξικών ανισοτήτων. 
Ο Καρυωτάκης σάρκαζε με βροντερή φωνή «..Θάνατος οι λεροί κ ασήμαντοι δρόμοι με τα μεγάλα ονόματά τους» και ήρθατε εσείς να κολακέψετε τους συμπολίτες μου Πρεβεζάνους. 
Ο Καρυωτάκης κρυφοχαμογελούσε και παρουσίαζε τους Αμερικάνους σαν «…χρυσές πεταλούδες λογαριάζουν πόσα δολάρια κάνει το υπερούσιο μέταλλό τους». 
Ο Καρυωτάκης έβλεπε να αναπτύσσεται γοργά μια κοινωνία νοσηρή και σημείωνε σε πεζό του «Στη νοσηρή ατμόσφαιρα ορθώνονται φίδια» (βλ. «Ο κήπος της Αχαριστίας» εκδ. Αλεξάνδρεια).  
Τα φίδια που ορθώθηκαν μπροστά στον Καρυωτάκη ήταν οι νοοτροπίες, το πολιτικό και κοινωνικό κατεστημένο ακόμη και η ίδια η ασθένεια που απέκτησε και από την οποία πιθανολογείται ότι έπασχε. 
Από αυτή τη κοινωνία αισθάνθηκε την ανάγκη να δραπετεύσει. 
Με τη σειρά σας φύγετε, από αυτού του είδους την πολιτική επιλογή που μπήκατε ως φαίνεται ενθουσιασμένη αλλά εντελώς συγκυριακά και που το μόνο μέλημά της είναι να χαϊδέψει τα αυτιά εκείνων που έκαναν χρόνια τώρα νοσηρή την κοινωνία. 
Απομακρυνθείτε από τις κολακείες και τις αχαριστίες, μην επαληθεύετε την πρόταση του Καρυωτάκη «Οι άνθρωποι νομίζουν ότι τα ξέρουν όλα» (στο πεζό του, «το καύκαλο»), διότι δεν τα ξέρετε όλα. Ξαναδιαβάστε Καρυωτάκη όχι ως δημοσιογράφος, αλλά ως πολιτικό πρόσωπο πλέον. 
Θα δείτε ότι θα διαφωνήσετε ακόμη και με την φαινομενικά καλή πρότασή σας για διοργάνωση «… ενός ωραίου μαθητικού συμποσίου ποίησης των ρομαντικών ποιητών της Ευρώπης. Αυτό σημαίνει ότι θα μπορούν να έρχονται τα παιδιά εδώ και να γίνεται μια μεγάλη εκδήλωση, να φιλοξενούνται εδώ, να πηγαίνουν σε θερινές κατασκηνώσεις, να συμμετέχουν σε προγράμματα βιωματικής μάθησης». Δεν υπάρχουν άσχημα μαθητικά συμπόσια και ο Καρυωτάκης δεν ήταν ρομαντικός ποιητής . Ανήκε στη γενιά των Ευρωπαίων καταραμένων ποιητών, και προωθούσε μια ζωή ενάντια στον καθωσπρεπισμό και το κατεστημένο. Ο Καρυωτάκης μας έμαθε από έφηβους όχι να μελαγχολούμε, αλλά να σκεφτόμαστε, να αγαπάμε και ταυτόχρονα να αμφισβητούμε ακόμη και την ίδια τη ζωή και την πραγματικότητα.
Έλεγε για την πραγματικότητα: « ….πρέπει να τη διανοηθώ σε όλη της την έκταση, στην ιστορική της θέση, τις αιτίες και τα αποτελέσματά της»
Προειδοποιούσε όλους αυτούς που καταδίκαζαν τη κοινωνία σε φτώχια και μαρασμό
«Κανάγιες!
Το ψωμί της εξορίας με τρέφει. Κουρούνες χτυπούν τα τζάμια της κάμαράς μου. Και σε βασανισμένα στήθη χωρικών βλέπω να δυναμώνει η πνοή που θα σας σαρώσει».

Παρασκευή 1 Μαρτίου 2019

Αρκάς. Πολιτική ή αντι-ΣΥΡΙΖΑ γελοιογραφία;


Ο γελοιογράφος καλλιτέχνης αρκάς προχώρησε διά των μέσων κοινωνικής δικτύωσης στην παρακάτω δήλωση:
"ΕΚ ΤΗΣ ΔΙΑΧΕΙΡΙΣΕΩΣ: Έχουμε ήδη απαντήσει -παρ’ όλο που δεν οφείλαμε- στην ερώτηση: «γιατί ο Αρκάς δεν έκανε πολιτική σάτιρα πριν το 2015;». Εν τούτοις επειδή τα σχόλια συνεχίζονται το επαναλαμβάνουμε: Ο Αρκάς θεωρεί ότι ο πολιτικός αμοραλισμός, ο κομματικός τυχοδιωκτισμός και η ανενδοίαστη εξαπάτηση υπήρχαν πάντα, άλλα έχουν φτάσει στον κολοφώνα τους μ’ αυτήν την κυβέρνηση, τόσο ώστε να τον αναγκάσουν να σχολιάζει αυτό που πάντα σιχαινόταν: την κεντρική πολιτική σκηνή. Απέναντι σ’ αυτή την αθλιότητα κανένας έντιμος άνθρωπος δεν δικαιούται να παραμείνει σιωπηλός".

Θα μπορούσα να απαντήσω βεβαίως να απαντήσω πολύ λιτά στο απόσπασμά του αντιστρέφοντας  το κείμενο του αρκά όπως:

ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΣΤΟΝ ΑΡΚΑ μπορούμε να συμφωνήσουμε αν και δεν οφείλουμε ότι όντως ο αρκάς μπορεί να κάνει πολιτική σάτιρα μιας και κανείς δεν του το απαγόρευσε έστω κι αν δεν έκανε πριν το 2015. Ποτέ δεν είναι αργά! Εν τούτοις θεωρώ ότι ο καλλιτεχνικός αμοραλισμός και τυχοδιωκτισμός και η ανενδοίαστη εξαπάτηση τα οποία διαθέτουν κάποια πρόσωπα, έχουν φτάσει στον κολοφώνα τους με τα τελευταία σκίτσα του αρκά, τόσο ώστε να αναγκάζουν όλους εμάς να κάνουμε αυτό που πάντα σιχαινόμασταν: κριτική στον γελοιογράφο αρκά. Απέναντι σ’ αυτή την γελοιογραφική αθλιότητα (υπέρβαση των άγραφων νόμων της γελοιογραφίας) κανένας έντιμος άνθρωπος δεν δικαιούται να παραμείνει σιωπηλός. Γι’ αυτό είμαστε εδώ αγαπητέ αρκά. Για να σου απαντήσουμε!


Για να το δούμε αναλυτικότερα
Ο γνωστός ευφυέστατος και ταλαντούχος σκιτσογράφος ΑΡΚΑΣ προσπαθεί να απαντήσει στην κριτική που του ασκείται για την ενασχόλησή του με την «πολιτική» γελοιογραφία και την σκληρή κριτική που ασκεί αποκλειστικά στη κυβέρνηση, τον πρωθυπουργό και την κυβερνητική πολιτική.
Αρχικά ας λάβουμε υπόψη μας κάποια δεδομένα.
Ο ΑΡΚΑΣ είναι ένας πετυχημένος και από τους καλύτερους σκιτσογράφους στην Ελλάδα. Πολλές γενιές μεγάλωσαν με το ευφυέστατο χιούμορ του που ξεδιπλώνονταν από πετυχημένα περιοδικά ανάμεσά τους και περιοδικά της αριστεράς το ΑΝΤΙ και τον Σχολιαστή. Ακόμη περισσότεροι διάβασαν τα ξεκαρδιστικά αλμπουμάκια του.

Ο κάθε σκιτσογράφος έχει το δικαίωμα μην πω και την υποχρέωση να ασκεί κοινωνική και τρέχουσα πολιτική κριτική. Βεβαίως πολλοί μπορεί να συμφωνούν μαζί του, πολλοί να διαφωνούν. Συνεπακόλουθα και η στάση του κρίνεται αναλόγως. Ο κάθε σκιτσογράφος ακόμη περισσότερο έχει δικαίωμα και μπορεί να είναι ιδεολογικά ταγμένος κάπου και να υποστηρίζει τον ιδεολογικό του φορέα. Κάποτε αυτούς τους σκιτσογράφους (τους καλλιτέχνες γενικώς) τους ονόμαζαν με απαξιωτικό τρόπο «στρατευμένους καλλιτέχνες». Αυτοί οι στρατευμένοι καλλιτέχνες επίσης προέρχονταν κυρίως από το χώρο της αριστεράς και είμαι σε θέση να γνωρίζω ότι δεν έχαιραν καθόλου της εκτίμησης του συγκεκριμένου σκιτσογράφου. Αλλά κανέναν τότε δεν απασχόλησε αυτό (την απαξίωση εννοώ), ούτε καν τον ίδιο τον αρκά που τώρα φόρεσε τη στολή του νεοδημοκράτη.
Ας σκεφτούμε λοιπόν «τα παιδικά χρόνια του σκιτσογράφου αρκά», (δηλαδή τον πρότερο καλλιτεχνικό του βίο).
Ενώ τη δεκαετία του70 και 80 η χώρα προσπαθούσε μετά τη δικτατορία να σταθεί στα πόδια της και τιμημένοι σκιτσογράφοι σατίριζαν με το πενάκι τους το «η Καραμανλής ή τανκς», τα «σταγονίδια» του Αβέρωφ, το «δε θέλω ου» του Ράλλη, το καταποντισμό της δεξιάς, εμείς γελούσαμε με το κορίτσι με τα γένια τη Θέκλα, τον κόκορα του αρκά.
Το 80 αν και πολλοί γνωστοί σκιτσογράφοι δεν έμειναν σιωπηλοί στην πρώτη και πολύ περισσότερο στη δεύτερη τετραετία του ΠΑΣΟΚ με το σκάνδαλο Κοσκωτά και τον Κουτσόγιωργα, με τη κυβέρνηση Τζανεττάκη, με την οικουμενική. Το ίδιο και τη δεκαετία του 90 όταν κυρίευε ο εκσυγχρονιστικός σημιτισμός, οι ολυμπιακοί αγώνες, η κατασπατάληση του δημόσιου χρήματος, εμείς συνεχίζαμε να γελάμε με τον Αρκά, με τους ήρωές του, με το Μια μέρα μετά, με τον ισοβίτη,
Όταν μπήκαμε στα μνημόνια και εκκολάφτηκε το αυγό του φιδιού ο φασισμός εμείς συνεχίζαμε να διαβάζουμε αρκά. Όταν άρχισαν να διαδραματίσουν ρόλο στην πολιτική σκηνή πρόσωπα όπως ο Καρατζαφέρης, ο Βελόπουλος, ο Βορίδης, ο Πλέυρης, ο Γεωργιάδης αλλά και ο Σαμαράς και ο διορισμένος Παπαδήμος εμείς συνεχίζαμε να γελάμε με τους ήρωες του αρκά, τα ζωάκια, όπως τον Καστράτο και τη Λουκρητία και τα γεροντάκια.
Όταν έγινε κυβέρνηση ο ΣΥΡΙΖΑ ο αρκάς πήρε σαφή θέση ενάντια στη κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, όχι ενάντια γενικώς στην εξουσία, αλλά στον ΣΥΡΙΖΑ. Αυτό είναι δικαίωμά του. Όμως διάλεξε ως βήμα έκφρασης ένα από τα χειρότερα έντυπα για να εκφράσει την αντισυριζαϊκή λογική του, το καταδικασμένο στις συνειδήσεις προοδευτικών αλλά και δημοκρατικών ανθρώπων το ΠΡΩΤΟ ΘΕΜΑ. Επέλεξε να διακωμωδήσει όχι το σύγχρονο πρόσωπο του πρωθυπουργού, αλλά την συμπεριφορά του ως μικρό παιδί που κατ’ αυτόν έχει ως συνέπεια τη δημιουργία του σημερινού αμοραλισμού του, του τυχοδιωκτισμού και της εξαπάτησης
Αποδέχομαι απόλυτα την ιδεολογική του πλέον στράτευση στο Νεοδημοκρατικό άρμα. Αναφαίρετο δικαίωμα του κι αυτό. Από κει και πέρα όμως οι δικαιολογίες που επικαλείται στο παραπάνω απόσπασμα για τους λόγους άσκησης πολιτικής σάτιρας είναι παιδαριώδεις. Η δημόσια απολογία του (αλήθεια γιατί ένοιωσε τόσο ενοχλημένος από την κριτική;) δυστυχώς τον ξεμπροστιάζει ως προσωπικότητα στρατευμένη στην αντι-ΣΥΡΙΖΑ λογική. Γίνεται χειρότερη ακόμη η συμπεριφορά του όταν κυριαρχεί ο αμοραλιστικός τρόπος ξεχνώντας ταυτόχρονα τα πάντα και υπερβαίνοντας τα όρια της γελοιογραφίας. Γίνεται καλλιτεχνικά τυχοδιώκτης (αποζητά την επιβεβαίωση λες και όση έχει αποκτήσει δεν τον φτάνει) όταν από τη μια υπηρετεί μια αντι-ΣΥΡΙΖΑ λογική και το σκίτσο του μπορεί να δημοσιεύσει ταυτόχρονα τόσο ο ακραίος φιλελεύθερος όσο και ο ακραίος αριστερός. Τυχοδιωκτικά δηλαδή εκμεταλλεύεται την ιδεολογική οπτική γωνία του καθενός. Ένας είναι ο εχθρός του, ο ΣΥΡΙΖΑ. Τέλος ας μη γελιόμαστε κι ας μην κοροϊδεύει τον εαυτό του. Δεν κάνει επ ουδενί πολιτική γελοιογραφία, δηλαδή δε κρίνει όλη την πολιτική, (σκάνδαλα π.χ) τα πρόσωπα και τα κόμματα της χώρας, αλλά κάνει μόνο αντι-ΣΥΡΙΖΑ γελοιογραφία. Πολιτική γελοιογραφία ανεξάρτητη κάνεις όταν σατιρίζεις τους πάντες. Το κακό είναι ότι ο ίδιος ο αρκάς με τα σκίτσα του το παραδέχεται, δίνοντας άφεση αμαρτιών στο παλιό πολιτικό κατεστημένο. Για την εξυπηρέτηση αυτής της αντι-ΣΥΡΙΖΑ λογικής χρησιμοποιεί οποιοδήποτε ψέμα κυκλοφορεί η αντιπολίτευση και επειδή το αναπαράγει στο πλαίσιο της τέχνης του με υπερβολή θεωρεί αμοραλιστικά ότι δεν τον αγγίζει τίποτε.