Η κ. Φλέσσα και ο «Κήπος της Αχαριστίας» του κ. Καρυωτάκη.

Εξ αρχής η άποψή μου ήταν πως η δημοσιογράφος κ. Β.. Φλέσσα, κακώς εγκατέλειψε τη δημοσιογραφία και ασχολείται ενεργά με την πολιτική. Όμως έχει το δικαίωμα όχι μόνον του εκλέγειν αλλά και του εκλέγεσθαι. Δε θα την κρίνω λοιπόν για την επιλογή της να είναι υποψήφια. Όμως οι πολιτικές της δηλώσεις που ακολούθησαν (για την ΕΡΤ κυρίως) ήταν εντελώς τετριμμένες και απέδειξαν ότι ΔΕΝ ακολουθεί κάτι καινούργιο στην πολιτική, αλλά τον γνωστό δρόμο. Δικαίωμά της κι αυτό. 
Για αυτά τα δύο δεν είχα πάλι κανένα λόγο να σταθώ.

Οι δηλώσεις της για τον Καρυωτάκη με φράσεις του τύπου «Πως γίνεται ο Καρυωτάκης να ήταν τόσο λυπημένος σε μια υπέροχη πόλη;» δείχνει κατ' εμέ, ότι εκείνο που προσπάθησε να κάνει, ήταν να κολακέψει τους Πρεβεζάνους συμπολίτες μου (όχι ότι δεν είναι όμορφη η πόλη μας) βάζοντας στο περιθώριο τον ίδιον τον ποιητή. Αλήθεια δε γνωρίζει η κ. Φλέσσα πόσο ο Καρυωτάκης απεχθάνονταν την κολακεία; Αν ρίξει μια ματιά στο πεζό του «Κάθαρσις» (Κ. Καρυωτάκης, Πεζά και μεταφράσεις εκδόσεις Αλεξάνδρεια 2008» της αντιστοιχεί με ακρίβεια στα λεγόμενά της η πρόταση «Αχ αυτός ο Αλφα κύριε Βήτα…» δηλαδή κάπως έτσι μας τα είπατε κ. Φλέσσα: «αχ αυτός ο Καρυωτάκης Πρεβεζάνοι». Προχώρησε σε κολακεία του αισχίστου είδους. Ως Πρεβεζάνος έμαθα πρώτα την ύπαρξη του Καρυωτάκη και κατόπιν του Ομήρου. Είμαι πολύ περήφανος γι αυτό κ. Φλέσσα. Δεν θα μιλούσα καθόλου αν δεν ήμουν Πρεβεζάνος και δεν αγαπούσα τόσο τον Καρυωτάκη.

Κυρία Φλέσσα ο Καρυωτάκης δεν ήταν «λυπημένος» γιατί βρέθηκε στην επαρχία και στην Πρέβεζα, ήταν ανάμεσα στ’ άλλα λυπημένος διότι οι τότε πολιτικοί τον καταδίκασαν σε διαρκείς αποσπάσεις και μεταθέσεις. Ήταν λυπημένος διότι οι δημόσιοι υπάλληλοι (ανατρέξτε στο ποίημά του «Δημόσιοι υπάλληλοι») καταδικάζονταν σε διαρκή φτώχεια, συνεχείς πολιτικές διώξεις και απολύσεις (αυτό θυμίζει λίγο πολιτική Μητσοτάκη). Ήταν λυπημένος διότι συνέπεσε να δει ένα συνδικαλιστικό κίνημα εντελώς χειραγωγημένο από το παρακράτος. Αν ανοίξετε τα πρακτικά του Διεθνούς Συνεδρίου για τον Καρυωτάκη που διοργάνωσε το Πανεπιστήμιο Ιωαννίνων και ο Δήμος Πρέβεζας τη δεκαετία του 80, διαβάστε παρακαλώ το κείμενο που του αποδίδεται ότι έγραψε, το «Ανάγκη χρηστότητος. Το Δημοσιοϋπαλληλικόν ζήτημα» και μετά μπορούμε να μιλήσουμε για ποιο λόγο ήταν λυπημένος ο Καρυωτάκης. Δείτε αξιότιμη κυρία μου τις συνεχείς προσπάθειές του ως κρατικού λειτουργού στις θέσεις που υπηρέτησε, μέσα από τις υπαλληλικές αναφορές και προτάσεις του, τις θέσεις του για το προσφυγικό ζήτημα που είχε προκύψει από τις πολιτικές των ξένων δυνάμεων. Πρόσφυγες έρμαια πολιτικών πολέμων και ταξικών ανισοτήτων. 

Ο Καρυωτάκης σάρκαζε με βροντερή φωνή «..Θάνατος οι λεροί κ ασήμαντοι δρόμοι με τα μεγάλα ονόματά τους» και ήρθατε εσείς να κολακέψετε τους συμπολίτες μου Πρεβεζάνους. 

Ο Καρυωτάκης κρυφοχαμογελούσε και παρουσίαζε τους Αμερικάνους σαν «…χρυσές πεταλούδες λογαριάζουν πόσα δολάρια κάνει το υπερούσιο μέταλλό τους». 

Ο Καρυωτάκης έβλεπε να αναπτύσσεται γοργά μια κοινωνία νοσηρή και σημείωνε σε πεζό του «Στη νοσηρή ατμόσφαιρα ορθώνονται φίδια» (βλ. «Ο κήπος της Αχαριστίας» εκδ. Αλεξάνδρεια).  

Τα φίδια που ορθώθηκαν μπροστά στον Καρυωτάκη ήταν οι νοοτροπίες, το πολιτικό και κοινωνικό κατεστημένο ακόμη και η ίδια η ασθένεια που απέκτησε και από την οποία πιθανολογείται ότι έπασχε. 

Από αυτή τη κοινωνία αισθάνθηκε την ανάγκη να δραπετεύσει. 

Με τη σειρά σας φύγετε, από αυτού του είδους την πολιτική επιλογή που μπήκατε ως φαίνεται ενθουσιασμένη αλλά εντελώς συγκυριακά και που το μόνο μέλημά της είναι να χαϊδέψει τα αυτιά εκείνων που έκαναν χρόνια τώρα νοσηρή την κοινωνία. 

Απομακρυνθείτε από τις κολακείες και τις αχαριστίες, μην επαληθεύετε την πρόταση του Καρυωτάκη «Οι άνθρωποι νομίζουν ότι τα ξέρουν όλα» (στο πεζό του, «το καύκαλο»), διότι δεν τα ξέρετε όλα. Ξαναδιαβάστε Καρυωτάκη όχι ως δημοσιογράφος, αλλά ως πολιτικό πρόσωπο πλέον. 

Θα δείτε ότι θα διαφωνήσετε ακόμη και με την φαινομενικά καλή πρότασή σας για διοργάνωση «… ενός ωραίου μαθητικού συμποσίου ποίησης των ρομαντικών ποιητών της Ευρώπης. Αυτό σημαίνει ότι θα μπορούν να έρχονται τα παιδιά εδώ και να γίνεται μια μεγάλη εκδήλωση, να φιλοξενούνται εδώ, να πηγαίνουν σε θερινές κατασκηνώσεις, να συμμετέχουν σε προγράμματα βιωματικής μάθησης». Δεν υπάρχουν άσχημα μαθητικά συμπόσια και ο Καρυωτάκης δεν ήταν ρομαντικός ποιητής . Ανήκε στη γενιά των Ευρωπαίων καταραμένων ποιητών, και προωθούσε μια ζωή ενάντια στον καθωσπρεπισμό και το κατεστημένο. Ο Καρυωτάκης μας έμαθε από έφηβους όχι να μελαγχολούμε, αλλά να σκεφτόμαστε, να αγαπάμε και ταυτόχρονα να αμφισβητούμε ακόμη και την ίδια τη ζωή και την πραγματικότητα.

Έλεγε για την πραγματικότητα: « ….πρέπει να τη διανοηθώ σε όλη της την έκταση, στην ιστορική της θέση, τις αιτίες και τα αποτελέσματά της»

Προειδοποιούσε όλους αυτούς που καταδίκαζαν τη κοινωνία σε φτώχια και μαρασμό

«Κανάγιες!

Το ψωμί της εξορίας με τρέφει. Κουρούνες χτυπούν τα τζάμια της κάμαράς μου. Και σε βασανισμένα στήθη χωρικών βλέπω να δυναμώνει η πνοή που θα σας σαρώσει».